πειναω

Πέμπτη. Κάθε Πέμπτη στο Δάσος Χαϊδαρίου έχουμε λαϊκή αγορά. Όμορφη και πλούσια η λαϊκή στην γειτονία μας. Λίγο μετά το μεσημέρι οι πωλητές αρχίζουν και μαζεύουν την απούλητη πραμάτεια τους, τους πάγκους τους και πετούν τα σκάρτα στους κάδους.

Τότε είναι που εμφανίζονται μερικοί συμπολίτες μας. Σαν τα σαλιγκάρια μετά την βροχή. Μα τούτοι εδώ δεν χορταινουν την πείνα τους με φρέσκα καταπράσινα φύλλα όπως τα συμπαθέστατα μαλάκια. Αυτοί οι άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια για κάτι φαγώσιμο. Ναι. Στην λαϊκή αγορά. Ναι. Στο Χαϊδάρι. Όχι στο κέντρο της Αθήνας. Στο Χαϊδάρι. Κάτω απ' το μπαλκόνι σας. Έξω απ' την πόρτα σας. Το γνωρίζατε; Στο ανθρώπινο Χαϊδάρι.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν εδώ και πολλοί παραλληλισμοί μπορούν να γίνουν. Το μόνο εύκολο. Θυμάμαι το περιεχόμενο του προεκλογικού προγράμματος μιας παράταξης λίγο πριν τις πρόσφατες δημοτικές εκλογές. Ήταν ανθρωποκεντρικό και κοινωνικό. Σχεδόν απόλυτα κοινωνικό. Να βοηθηθούν, έλεγε, οι ευπαθείς κοινωνικές ομάδες της πόλης, συσσίτια για τους φτωχούς, οικονομικές ελαφρύνσεις στα δημοτικά τέλη κτλ.

Μου έκανε εντύπωση εκείνο το πρόγραμμα. Δεν πίστευα ότι το Χαϊδάρι είχε πρόβλημα φτώχειας. Δεν γνώριζα για συνδημότες μου που έψαχναν σε κάδους απορριμμάτων για να φανε. Βλεπετε, κι εγω όπως ολοι μας, μολις τελειωνα τα ψωνια μου απο την λαϊκή πηγαινα σπιτι μου. Αν καθομουν λίγο παραπανω ισως να τους εβλεπα.


Δεν θυμαμαι να σας πω τι έκανε αυτη η παραταξη στις εκλογες. Νομιζω πως τις εχασε, Φυσικα λιγη σημασια εχει. Ειμαι σιγουρος πως δε θα εκανε και πολλα για εκεινους τους δημοτες που αναζητουν κατι φαγωσιμο στα σκουπιδια. Στα λόγια είμαστε όλοι πρώτοι.

Κάποιος μου είχε πει: Στον άνθρωπο, πριν το μυαλό και το πνεύμα, επαναστατεί το στομάχι...