Tuesday 22 February 2011

ΟΙΚΟ.ΠΟΛΙ.Σ.: Στην απογραφή του 2011 «ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΧΑΪΔΑΡΙ»

ΟΙΚΟ.ΠΟΛΙ.Σ.: Στην απογραφή του 2011 «ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΧΑΪΔΑΡΙ»

άδειες πισίνες και κενές υποσχέσεις

- Από ποια εφημερίδα είστε;
- Από καμία. Δημότης είμαι.

με ρώτησε ένας από τους μπαμπάδες που είχαν μαζευτεί έξω από το κολυμβητήριο σήμερα το απόγευμα. Μαζεύτηκαν εκεί για να διαμαρτυρηθούν για τη σημερινή κατάντια του κολυμβητηρίου. Δεν ξέρω εάν τον απογοήτευσα εκείνον τον κύριο. Ίσως θα 'θελε να άκουγε κάτι τύπου: ναι είμαι από την "Καθημερινή" και ήρθα να καλύψω το γεγονός, θα γίνει μεγάλο τζέρτζελο, κύριε μου, ντοντ γόρι".




Πατεράδες και μανάδες μη σας μέλει, είναι από τις λίγες (απειροελάχιστες) φορές που δεν χρειάζεται η βοήθεια των media για να προβληθεί ένα θέμα. Είναι επίσης από τις ελάχιστες στιγμές που είδα τόσο κόσμο ευαισθητοποιημένο, αγανακτισμένο και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ έξω στους δρόμους έτοιμο να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί και να διεκδικήσει.

 τα προεόρτια περιλαμβάνουν πλακάτ...
...βοηθούν και οι μαμάδες.

Έξω απ' το κολυμβητήριο πρέπει να ήταν γύρω στα εβδομήντα άτομα, αργότερα και μέχρι το δημαρχείο ίσως να είχαν μαζευτεί εκατό. Ανάμεσά τους είδα και γνωστές Χαϊδαρόφατσες. Οι συζητήσεις επικεντρώνονταν γύρω από μια τεχνική μελέτη που κυκλοφόρησε εχθές και εν ολίγοις έλεγε πως η πισίνα είναι στεγανή και έτοιμη προς πλήρωση και χρήση, νομίζω. Τέλος πάντων, λίγη σημασία είχε πια. Κατά τις 17:20 η πορεία ξεκίνησε για το δημαρχείο. Μπροστά τα πιτσιρίκια του κολυμβητικού συλλόγου με τα πλακάτ. Όμορφες εικόνες!

οι μικροί Χαϊδαριώτες διεκδικούν και βάζουν τα γυαλιά στους μεγάλους!
η... πομπή περνά μπροστά από το Παλατάκι.

όσο υπάρχουν αυτά, υπάρχει ελπίδα.


"θέλουμε κολύμπι, όχι καναπέ!"

η "πολιορκία" του δημαρχείου ξεκίνησε!
τα "προπύλαια" πέσανε γρήγορα
επόμενος σταθμός, η αίθουσα συνεδριάσεων

Σπάνια φωτογραφική στιγμή: το δημαρχείο γέμισε με ανθρώπους που νοιάζονται!

προσέξτε το βλέμμα του νεαρού δεξιά: Εάν έχετε μούτρα πείτε του ΓΙΑΤΙ έκλεισε το κολυμβητήριο

Γύρω στις 18:15 άρχισε η συνεδρίαση. Προσπάθησα να κρατήσω σημειώσεις στο μπλοκάκι μου. Μεταφέρω τα λόγια και τα συμφραζόμενα όσο πιο πιστά μπορώ (note to self : να αγοράσω ένα δημοσιογραφικό μαγνητοφωνάκι).

Την συνεδρίαση άνοιξε ο πρόεδρος του ΔΣ, Λυμπέρης: "Σας καλωσορίζουμε στο ΔΣ, πρώτη φορά βλέπουμε τόσο κόσμο μαζεμένο εδώ και αυτό είναι πολύ ευχάριστο (...) ανάμεσα στα άλλα που θα συζητήσουμε είναι και τα θέματα που απασχόλησαν τελευταία, το κολυμβητήριο και τα ΟΤ 336 και 337" Προλόγισε, και αμέσως μετά κατέθεσαν οι εκπρόσωποι των πολιτικών παρατάξεων τα ερωτήματά τους.

Ξεκίνησε πρώτος ο Τσατσαμπάς: "...το θέμα που θα 'θελα να θίξουμε αφορά την επικείμενη απογραφή (...) το 2001 απογράφηκαν στο Χαϊδάρι 46000 κάτοικοι ενώ το πραγματικό μέγεθος σήμερα είναι 70000 με 75000 κάτοικοι (...) βάση του Καλληκράτη ο δήμος λαμβάνει επιχορήγηση 200ευρώ το άτομο, εάν καταφέρναμε και παρουσιάζαμε σε αυτή την απογραφή μια αύξηση πληθυσμού 10000 κατοίκων θα είχαμε ένα ετήσιο έσοδο της τάξης των 2000000ευρω..."

Τσατσαμπάς, Βούτζη (;)
Σελέκος: "...εγώ θα ήθελα να αναφερθούμε στο ζήτημα της συγχώνευσης των σχολείων στο Χαϊδάρι μα θα ήθελα επίσης να μην αναλωθούμε σε άλλα ζητήματα παρά μόνο σε αυτά που καίνε τους δημότες που ήρθαν σήμερα να παρακολουθήσουν το ΔΣ, ας είμαστε σύντομοι να μην τους κουράσουμε..."

Ασπρογέρακας: "...θέλω να ρωτήσω τον αντιδήμαρχο τι έκανε ή τι προτίθεται να κάνει για το θέμα των φρεατίων που μυρίζουν στις οδούς Παλαιοπόλεως και Καλαβρύτων. Είναι ένα θέμα γνωστό σε 'σας από το 2009 (...) έχει σταλεί σχετική επιστολή στον αντιδήμαρχο στις 26-11-10. Επίσης θα θέλαμε να μάθουμε τι θα κάνετε με τα επικίνδυνα δέντρα που είναι έτοιμα να πέσουν..."

Φουντούλης: (σε έντονο ύφος) "...κύριε δήμαρχε, κινδυνεύει να πωληθεί μέρος του ΟΤ 451 (στρατόπεδα) και να οικοδομηθεί! Όχι στους όρους δόμησης! Μην αφήσουμε αυτήν τη συγκυρία να μας στερήσει αυτόν τον ζωτικό χώρο που τόσο έχει ανάγκη η πόλη μας! (...) η αξία της έκτασης ανέρχεται στο ένα δις, θα χαθεί το οικόπεδο και εμείς θα κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια;..."
Πασπαλιάρης, Μαραβέλιας, Λυμπέρης

Λιακόπουλος: αναφέρθηκε στο θέμα του ΟΚΑΝΑ και στην προγραμματισμένη μεταφορά του από τον Πειραιά στο Αττικό Νοσοκομείο, στο Λοιμοδών ή στο Θριάσιο Νοσοκομείο.

Βούτζη (;): έκανε ερώτηση σχετικά με την πολυκατοικία - φάντασμα επί της οδού Γεωργίου Παπανδρέου που είναι έτοιμη να πέσει μετά τους τελευταίους σεισμούς.

Αμέσως μετά τον λόγο πήρε ο Μαραβέλιας  
- Χαιρετώ τους παρευρισκόμενους και ειδικά τα παιδιά, είναι πολύ όμορφο να γεμίζει αυτή η αίθουσα με παιδιά...
- Τότε να στα φέρνουμε κάθε Δευτέρα εδώ... πετάγεται μια μητέρα απ' το πλήθος
- Συμφωνώ με τον  κο Τσατσαμπά πως η απογραφή είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον δήμο να εξασφαλίσει σημαντικά κονδύλια διότι πλέον μόνο βάση του μεγέθους του πληθυσμού ενός δήμου θα δίδονται επιχορηγήσεις. Θέλω την βοήθειά σας και τις προτάσεις σας πάνω σε αυτό το θέμα, πώς δηλαδή θα πείσουμε τους κατοίκους της πόλης μας να απογραφούν εδώ και όχι στα χωριά τους... 
Για το στρατόπεδο σας εγγυώμαι δεν θα γίνει ούτε κυβικό τσιμέντο. Το Θέμα δεν επείγει και θα το κουβεντιάσουμε σε άλλο ΔΣ, κύριε Φουντούλη...
- (Φουντούλης): Δεν επείγει; Καίει το θέμα δήμαρχε! Καίει και παρακαίει!
- (Μαραβέλιας): Δεν θα το συζητήσουμε τώρα, έχουμε το θέμα του κολυμβητηρίου! Για τον ΟΚΑΝΑ να θυμίσω τον αγώνα που δώσαμε τον Αύγουστο του 2008 (...) και επειδή αναφέρθηκε από κάποιον να θυμίσουμε πως η κυρία Μπιρμπίλη όταν μιλούσε για το πρόγραμμα πενταετίας αναζωογόνησης των βουνών αναφερόταν στα βουνά της Πάρνηθας, του Υμηττού και της Πεντέλης, όχι του Ποικίλου και του Αιγάλεω δυστυχώς, τι να κάνουμε δε μιλάμε κάθε μέρα με τους υπουργούς (;)...
Για την ετοιμόρροπη πολυκατοικία επί της οδού Γ. Παπανδρέου είχαν γίνει προσπάθειες να καθαριστεί ο χώρος του προαυλίου αλλά οι ιδιοκτήτες αρνήθηκαν. Βρίσκονται στα δικαστήρια για να ξεκαθαρίσει το ιδιοκτησιακό καθεστώς και ως εκ τούτου εάν κάνει οποιαδήποτε κίνηση ο δήμος θα "φάει" μήνυση (...) η πολεοδομία έχει μηνύσει τους ιδιοκτήτες διότι αν και χαρακτηρισμένο "κόκκινο" το κτήριο δεν έχει ακόμη κατεδαφιστεί...

Σε αυτό το σημείο ο Φουντούλης ξαναδιακόπτει και αναφέρεται ξανά στο θέμα της δόμησης του χώρου του στρατοπέδου. Η Βούτζη εκνευρίζεται και τον λόγο παίρνει ο τεχνικός διευθυντής... Βαβούρα...

Πασπαλιάρης, Μαραβέλιας, Θεοφίλης
Όταν τα πνεύματα ηρεμούν τον λόγο παίρνει η πρόεδρος του κολυμβητηρίου, εάν κατάλαβα καλά, κα Χατζή Δ. Αναστεναγμοί δυσαρέσκειας ακούστηκαν από πίσω μου...

-... Εδώ και δεκαοχτώ χρόνια λειτουργίας του κολυμβητηρίου δεν είχε γίνει ποτέ καμία παρέμβαση - συντήρηση (...) εμείς βάλαμε αλεξικέραυνο, αλλάξαμε τις σωληνώσεις οι οποίες ήταν όλες σάπιες, αλλάξαμε τα εξωτερικά πλακάκια, κάναμε ανακαίνιση, φτιάξαμε σύγχρονα αποδυτήρια...
(κάποιοι αρχίζουν και χασκογελάνε στο άκουσμα της λέξης "σύγχρονα"...)
-...βάλαμε νέα καθίσματα...
- Να πάμε να καθίσουμε στα νέα καθίσματα να βλέπουμε την άδεια την πισίνα! (φωνάζει ένας μπαμπάς)
-...βάλαμε νέο σκέπαστρο...
- Τα ΕΛ.ΠΕ. το βάλανε, όχι εσείς! (ανέκραξε μια κυρία)
- Πες τα! Πες τα! Για κορόιδα μας έχουν! (συμφώνησε μια άλλη)

-...συμβουλευθήκαμε την τεχνική υπηρεσία (...) υπάρχει απώλεια νερού γι' αυτό καταναλώνεται πολύ καύσιμο για να θερμάνει το νερό που αναπληρώνεται (...) υπάρχει διαρροή από παντού (...) θα γίνει αποκόλληση και επανασυναρμολόγηση του δαπέδου και συντήρηση του μηχανοστάσιου (;). Θεωρώ ότι οι εργασίες θα ξεκινήσουν σύντομα...

Σε αυτό το σημείο πέσανε οι πρώτες γιούχες... 
- Σύντομα; Πόσο σύντομα; Έτσι αόριστα;
-Αίσχος! τρεις μήνες αυτά μας λέτε!
-Χοντρό δούλεμα!

Τον λόγο ζητεί και παίρνει ο Τσατσαμπάς:
- Είπατε πως 18 χρόνια δεν έγινε τίποτα ως προς την συντήρηση του κολυμβητηρίου. Εγώ θα σας πω το εξής, χιλιάδες παιδιά γράφτηκαν σε αυτό και βγήκαν αθλητές που έφεραν πολλές διακρίσεις στην πόλη μας. Και όλα αυτά διότι το ΠΑΣΟΚ έφτιαξε αυτό το κολυμβητήριο. Ε, φυσικό είναι 18 χρόνια μετά να χρειάζεται συντήρηση...
τον διακόπτει η πρόεδρος του κολυμβητηρίου:
- Κάνατε πολλά χωρίς ασφάλεια για τα παιδιά όμως...
- Εντάξει, εντάξει βάλατε κι ένα αλεξικέραυνο!
- Όχι μόνο ένα αλεξικέραυνο κύριε Τσατσαμπά...

εδώ παρεμβαίνει ο Θεοφίλης μα δεν ακούω τι λέει. Τον ακούει όμως ο Μποζίκας:

- Είστε πολύ νέος για να θυμάστε κύριε Θεοφίλη! (οι τόνοι ανεβαίνουν)
- Αυτό έχετε μόνο να μου προσάψετε; Σας ευχαριστω πολύ! (απαντά ο Θεοφίλης, ακολουθεί δεύτερος γύρος βαβούρας...)
Τσατσαμπάς:
-Άμα η πρόεδρος ενδιαφέρεται για την ασφάλεια όπως λέει των παιδιών γιατί έβαλε στο μηχανοστάσιο παράνομες πλαστικές δεξαμενές καυσίμων; Μόνο και μόνο για να λειτουργεί προεκλογικά το κολυμβητήριο; Ας μην γελιόμαστε, δεν είναι μόνο το κολυμβητήριο το θύμα της αδιαφορίας σας για τον αθλητισμό στην πόλη μας, το γήπεδο στο Δάσος είναι χωράφι, τα 5Χ5 στην Καβάλας δεν έχουν λάμπες, το αθλητικό γυμνάσιο έκλεισε, η παράταξή σας (σσ: ΝΔ) έθαψε τον αθλητισμό στην πόλη τέσσερα χρόνια τώρα... (χειροκροτήματα)
Λυμπέρης:
- Παρακαλώ τον κόσμο δεν χρειάζονται χειροκροτήματα! (νέες γιούχες)
Πετάγεται ο Αλεξόπουλος, πρόεδρος πνευματικού κέντρου:
- Η παράταξή τους (σσ: του Τσατσαμπα, ΠΑΣΟΚ) δεν έδινε μία για τον αθλητισμό!
- Χεστήκαμε για τις παρατάξεις σας! (μια μαμά)

Κάπου εδώ πήρε τον λόγο ο Σελέκος. Αυτός αντιθέτως από 'μένα είχε στη διάθεση του μαγνητοφωνάκι και έβαλε την κασέτα να παίζει. Μνημόνια, αντιλαϊκές πολιτικές, πάλη, αντίσταση, ευρωμονόδρομος, καπιταλισμός κτλ... Κάπου εκεί κουράστηκα... Έπρεπε να φύγω και δυστυχώς δεν άκουσα τίποτα για τα πευκόφυτα οικόπεδα στην οδό Πατρόκλου που με ενδιέφεραν εξίσου. Άφησα τον Σελέκο ήσυχο να απαγγέλλει και κατηφόρισα για το σπίτι. Είχα ακούσει πολλές απόψεις, προτάσεις και λόγια για το πρόβλημα του κολυμβητηρίου.

Το αυτοκίνητο το είχα σταθμεύσει δίπλα από το 3ο Δημοτικό. Περνώντας μπροστά από το κολυμβητήριο έριξα μια τελευταία ματιά πάνω απ' την μάντρα.

Περίεργο... παρ' όλα τα λόγια που άκουσα απ' όλες τις παρατάξεις η πισίνα ήταν ακόμη άδεια....

Μα καλά.... δεν γεμίζουν οι πισίνες με τα λόγια;









Sunday 20 February 2011

ιστορία ενός πεύκου

η μικρή Λεύκω.
Ωραία είναι εδώ, μ' αρέσει. Γεννήθηκα πριν από δύο χρόνια. "Γεννήθηκα" τρόπος του λέγειν, θα 'λεγα καλύτερα ξεφύτρωσα σε αυτό το προαύλιο αφότου εγκατέλειψαν οι άνθρωποι το εργοστάσιο. Εργοστάσιο Λολοσίδη το λέγαν. Δε βρέθηκε ρόδα αυτοκινήτου να με πατήσει, χέρι ανθρώπου να με κόψει. Τυχερό ήμουν ε;

Ξέχασα να σας συστηθώ! Η παρατεταμένη μοναξιά βλέπετε είχε ως συνέπεια να αναπτύξω μια τάση για πολυλογία. Λοιπόν με λένε Λεύκω το Πεύκο. Δε με φύτεψε εδώ κάποιος οικολόγος, όχι, μόνη μου ξεφύτρωσα. Μη με βλέπετε έτσι μικρή και κοκαλιάρα, στις ρίζες μου εγώ κουβαλώ αιώνες ιστορίας! Δεν ξέρω πόσο πίσω στο χρόνο μπορώ να σας πάω για να μη σας κουράσω. Ας ξεκινήσω απ' το πρόσφατο παρελθόν εικοσιοκτώ αιώνες πριν δηλαδή! Χαχαχαχαχα! Μη τρομάζετε, θα είμαι σύντομη.

τέσσερις άντρες στον δρόμο με τα πεύκα Vincent van Gogh
Λοιπόν, γύρω στα 800 πΧ ζούσε σε αυτή την περιοχή που εσείς οι "μοντέρνοι" λέτε Χαϊδάρι, ο προ προ προ προ προ προ πάππους μου, ο Δροσόισκιος ο Ελευσίνιος. Την περιοχή αυτή τότες οι άνθρωποι τη λέγαν Δήμο Ερμού. Τον Δροσόισκιο δεν τον φύτεψαν εκεί πολίτες του Δήμου Ερμού αλλά εκείνοι της Ελευσίνας. Εξού και το όνομά του, ο Ελευσίνιος. Τον είχαν φυτέψει δίπλα στην αρχαία Ιερά Οδό, αυτόν και χιλιάδες άλλα πεύκα για να δροσίζουν με τη σκιά τους τους προσκυνητάδες και τους οδοιπόρους από την Αθήνα προς τα ιερά της Ελευσίνας και τούμπαλιν. Ήταν τόσο μεγάλος και τρανός αυτός ο παππούς που τον προτιμούσαν ανάμεσα σε όλα τα άλλα πεύκα οι διαβάτες για να ξαποστάσουν και να βρουν καταφύγιο κάτω απ' τον παχύ του ίσκιο. Για χρόνια έβλεπε κάθε Σεπτέμβρη την πομπή να ξεκινά από την Ελευσίνα, τους ιερείς και τους προσκυνητάδες να σέρνουν βήμα ρυθμικό καίγοντας θυμιάματα και τραγουδώντας ύμνους για θεότητες υποχθόνιες. Τι λαμπρή γιορτή! Ολάκερος ο δρόμος ήσαντο στολισμένος και σκεπαστός με λέλουδα και καρπούς! Μύριζε ολάκερος ο Δήμος! Κάποτε όμως έβλεπε και στρατούς να μπαίνουν και να βγαίνουν απ' τον κάμπο της Αθήνας. Κάποτε άκουγε ιαχές χαράς από μακριά απ' την Ακρόπολη και κάποτε θρήνους τρομερούς! Όλα τα κακά και τα ωραία αυτοί οι άνθρωποι τα έβρισκαν από την Ιερά Οδό που σκιάζε με τα κλαδιά του ο Δροσόισκιος.

Ήταν έμορφες ημέρες ετούτες για ένα πεύκο! Ήταν σχεδόν ιεροσυλία να κόψει κανείς κάποιο από τα δέντρα του ιερού αυτού δρόμου. Κι έτσι ο παππούς μου αυτός, όπως και πολλοί απόγονοί του μετέπειτα είχαν τέλος φυσικό. Κάποια πυρκαγιά, μια θύελλα ή ένα αστροπελέκι τον έστειλε αδιάβαστο. Πριν όμως είχε φροντίσει να σκορπίσει τα σπόρια του ολόγυρά του και εξασφαλήσει τη διαιώνησή του.

Ένας απ' αυτούς τους απογόνους του Δροσόισκιου ρίζωσε και βλάστησε αρκετά μακριά από την Ιερά Οδό καμπόσους αιώνες αργότερα. τούτον τον προ προ προπάππου μου τον ελέγανε Κουκουναρά Δάφνειο. Δάφνειο διότι η μοίρα τον ήθελε να ξεφυτρώσει κοντά στο ιερό του Δαφνηφόρου Απόλλωνα, στο μέρος που εσείς οι σημερινοί ονομάζετε Δαφνί.

 χώρος ιερού του Απόλλωνα στο Δαφνί, haidari.gr
Βρισκόμαστε τώρα γύρω στα 600 μΧ. Τα θυμιάματα και οι δεήσεις στους αγαλμάτινους θεούς της αρχαίας πόλης έχουν δώσει τη θέση τους αιώνες τώρα σε πέτρινες εκκλησίες. Η ίδια πόλη δεν υπάρχει πια και η άλλοτε απαστράπτουσα Ιερά Οδός αρχίζει και μαραζώνει, χορταριάζει, σπάει... Μόνο κάποια πεύκα της στέκουν ακόμα ζερβόδεξα ορθά φρουροί και παρήγοροι σύντροφοι των λιγοστών επισκεπτών της παρακμάζουσας πόλης των Αθηναίων.

Ο παππούς μου αυτός όπως σας είπα είχε την τύχη (ή ατυχία;) να ξεφυτρώσει δίπλα στον αρχαίο ναό του Δαφνηφόρου Απόλλωνα. 'Ο,τι είχε μείνει από δαύτον τουλάχιστον, αφού περάσανε από 'κει βάρβαροι που έκλεψαν κι έκαψαν. 'Ηταν ήρεμη η ζωή εκεί ώσπου μιαν ημέρα καταφτάνουν άνθρωποι μυστήριοι. Μηχανικοί, καλαφάτιδες, ξυλοκόποι χτίστες και πολλοί ιερείς της νέας θρησκείας. Συζητούσαν κάτου απ' τα κλαριά του Κουκουναρά, διαφωνούσαν, μετρούσαν και ξαναμετρούσαν... κι όταν τα λόγια και τα μετρήματα ετέλειωσαν άρχισε η φρίκη... Πελέκησαν τα απομεινάρια του όμορφου ναού και τον αποτελείωσαν. Τον έκαμαν συντρίμμια. Και σαν τελείωσαν με δαύτον, πελέκησαν και τα πεύκα ολόγυρά του... ρίξανε κατάχαμα και τον Κουκουναρά και από την σάρκα του έκαμαν σανίδια. και από τα σπασμένα μάρμαρα του αρχαίου ναού εσήκωσαν ναό νέο, χρηστιανικό. Και τα σανίδια του Κουκουναρά τα έκαμαν σκαλωσές να πατήσουν οι σοβατζίδες, οι ζωγράφοι και οι τεχνίτες του ψηφιδωτού. Κοίταζαν τα παιδιά τα απομεινάρια του πατέρα τους του Δάφνειου με φρίκη. Μερικά είχαν γλιτώσει απ' το μακελειό αφού λόγω του μικρού τους αναστήματος οι ξυλοκόποι δεν είχαν συμφέρο να τα κόψουν. Κοίταζαν και ρετσινοδακρίζανε. Τι μακελειό!

haidari.gr
Μα σαν ετέλεψαν οι εργασίες έτριβαν τα μάτια τους. Τι ναός όμορφος ήταν τούτος! Περίλαμπρος κι ανάλαφρος! Είχε το μεγαλείο του παλιού και την επιβλητηκότητα της νέας θρησκείας! Χαλάλι, ανέκραξαν τα πεύκα! Χαλάλι να δώσουμε το ξύλο μας και να πεθάνουμε. Αξίζει για τέτοια θάματα και ομορφιά η θυσία!

Δίπλα στα πεύκα οι παπάδες εφύτεψαν και κάτι κυπαρίσσια μα δεν τους πολυμιλούσαν τα άλλα πεύκα και δεν τα έκαμαν παρέα γιατί ήταν πολύ περήφανα και σνομπ.

Το λοιπόν και άλλοι αιώνες περάσανε και τα παιδιά του Κουκουναρά γιόμησαν την κοιλάδα του Δαφνίου ζωή και μυρουδιές. Εγίνηκε το μέρος ένας πράσινος παράδεισος! Εκεί άνθρωποι δεν υπήρχαν μοναχά περαστικοί βοσκοί με αναιδέστατα γίδια που εξολόθρευαν πολλά μικρά φυντάνια. Κάπως έτσι φτάσαμε κάπου στα 1800...

Άρης ο Ρετσινιάρης -  flickr
Τότες, στους πρόποδες του Ποικίλου ζούσε ένας απόγονος του Κουκουναρά του μακαρίτη και μακρινός παππούς μου, ο Άρης ο Ρετσινιάρης. Δε σου γιόμιζε το μάτι για πεύκο, ήταν γυρτός και κατσιασμένος, τα κλαδιά του σχεδόν σούρνουνταν στο χώμα. Τα παιδιά των βοσκών κρέμονταν και τραμπαλίζονταν απ' τα κλαδιά του, του κλεβανε τις κουκουνάρες, του τραβολογούσανε τις πευκοβελόνες και τον τσουρομαδούσαν, έτσι για την πλάκα τους. Αχ! Να 'χε φωνή να μιλούσε!

'Ωσπου μια νύχτα σαματάς μεγάλος και χαλασμός εγίνηκε! Μπαμ! Μπουμ! τυφεκιές και κουμπουριές ακούγονταν πέρα από την κοιλάδα στα δυτικά κοντά στους βάλτους! Τούρκοι! Ερχόντουσαν στην Αθήνα να ενισχύσουν τη φρουρά της Ακρόπολης και στον δρόμο τους κατεκαιγαν τα πάντα! Στάνες εκκλησιές καλύβια... Οι λιγοστοί άνθρωποι που έμεναν πέριξ του Χαϊδάρ Πασά (έτσι λέγονταν τότες η περιοχή) έτρεχαν να σωθούν απ' το φονικό.

Η μάχη του Χαϊδαρίου
Έτσι έτρεχε κι ένα ξυπόλυτο βοσκόπουλο μέσα στη νύχτα τρομαγμένο. Ομπρώς αυτό, ξοπίσω του τρία ντερέκια Τουρκαλάδες πάνω στα αλόγατά τους. Να το σφάξουν γύρευαν το μικρό, έτσι για το κέφι τους. Και που να πάει να κρυφτεί το βυζαχτάρι που ήσαντο ξυπόλυτο και τα πατούσια του ήδη μάτωναν από το κυνηγητό την τρεχάλα; Κοιτά απεδώ, κοιτά απεκεί, βλέπει τα χαμόκλαδα του Ρετσινιάρη και χώνεται ανάμεσά τους. Καταφτάνουν και οι στρατιώτες, κοιτούν απεδώ, κοιτούν απεκεί, πουθενά το πιτσιρίκι. Εκείνο χωμένο κάτου απ' τον γυρτό Ρετσινιάρη ίσα που φαίνουνταν. Χτυπούσε η καρδιά του παιδιού έτοιμη να σπάσει. "Σώπασε καρδιά μου να σε χαρώ! Σώπασε μη σ' ακούσουν!" της έλεγε μέσα απ΄ τα σφιχτά του δόντια. "Σώπασε" τον ηρέμησε και ο Ρετσινιάρης και χαμήλωσε το φύλλωμά του πιο πολύ να τον αγκαλιάσει ολάκερο, όπως ο πατέρας θα αγκάλιαζε τον γιο του. Είδαν και οι Τουρκαλάδες το δεντρί να σαλεύει μοναχό του δίχως πνοή αγέρα και εσάλεψε και το μυαλό τους! Κατουρηθήκανε τα ντερέκια και σπηρούνιασαν τα αλόγατα να τρέξουν μακριά! Σώθηκε ο μικρός. Μερικά καλοκαίρια αργότερα θα στέκει δίπλα στον Καραϊσκάκη. Πρωτοπαλίκαρό του. Σε τούτα δω τα μέρη. Στη μάχη του Χαϊδαρίου. Πάλι τότες θα γυρέψει ταμπούρι απ' τον Άρη τον Ρετσινιάρη. Πάλι εκείνος θα τον σώσει...

Νικόλαος Γύζης, Γιάντες (1878). εθ. πινακοθηκη
Περάσαν χειμώνες και καλοκαίρια αλλαγές πολλές γινήκανε στην περιοχή. Τότε ζούσε ένας άρχοντας ο Νικόλαος Νάζος. Είχε ένα μεγάλο χτήμα εκεί που εσείς οι τωρινοί λέτε Ελαιώνα. Μέσα στους κήπους του είχε περτικαλιές κλίματα, ελιές και άλλα δέντρα. Λέλουδα και ζώα τροφαντά, σπουδαίο χτήμα! εκεί ζούσε και ένα από τα παιδιά του Άρη, η Δούκισσα Τρυγόνα. Έτσι ονόμασε η μικρή κόρη του άρχοντα, η Άρτεμις, το πέυκο αυτό. Μικρή έπαιζε μοναχή της γύρω - γύρω απ' τον χοντρό κορμό της. Ξάπλωνε η Άρτεμις στα ριζά της Δούκισσας και άκουγε τα τρυγόνια στα κλαριά της να χαλούν τον κόσμο κάθε άνοιξη. Την αγαπούσε τη Δούκισσα η μικρή. Και η Δούκισσα αγαπούσε την μικρή. Άκουγε τα ξομολογήματά της, τα γέλια της και κάποτε τα παράπονα και τους καημούς της. Μα τα χρόνια επέρασαν και η μικρή Άρτεμις εγίνηκε μια όμορφη γυναίκα και τότες ήρθε στο αρχοντικό να μείνει ένας νέος άντρας που του άρεσε να ζωγραφίζει. Το όνομά του ήταν Γύζης.

Όπως ήταν φυσικό πέσανε οι δύο νέοι σε έρωτα βαθύ. Και τα γλυκά τα βράδια αποτραβιόντουσαν και οι δυο τους στο μέρος που στέκονταν η Δούκισσα. Και ακουμπούσαν πλάτη στον κορμό της. Και κοιτούσαν ψηλά, μέσα απ' τα κλαδιά της. Ίσως και πιο ψηλά ακόμα, στα αστέρια. Τους έκανε χάζι και χαίρονταν η Δούκισσα Τρυγόνα! Και που και που μάλωνε τα τρυγόνια που φιλοξενούσε στο φύλλωμά της εάν κάποιο από δαύτα κουτσουλούσε το ζευγαράκι από κάτου.

η Δούκισσα Τρυγόνα δίπλα στο κτήριο Γύζη
Χειμώνες μετά φύγανε και οι δυο τους φρεσκοπαντρεμένοι για τα ξένα. Έφυγε η Άρτεμις και υποσχέθηκε στην Δούκισσα κάποια μέρα να ξαναγυρίσει. Η Τρυγόνα δεν απάντησε. Πρόσταξε μοναχά τα πουλιά να την συνοδέψουν στο ταξίδι της. Έφυγε η μικρή της φίλη και δεν ξαναγύρισε ποτές. Ρήμαξε και το χτήμα. πέσαν οι δουλειές του άρχοντα όξω και το πούλησε. Εσώπασαν τα τρυγόνια. Εσώπασε και η Δούκισσα. Κανείς δεν ξέρει τι απέγινε. κάποιοι λεν πως στέκει ακόμη στο πάρκο που εσείς λέτε Παλατάκι. Στέκει εκεί γριά και κουρασμένη. Και περιμένει...

Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει και όλο πιο πολύ το Χαϊδάρι γιομίζει από ανθρώπους. Στις αρχές του εικοστού αιώνα ήρθαν εδώ άνθρωποι ξεριζωμένοι από άλλες πατρίδες μακρινές. Ήρθαν εδώ να κάνουν μιαν νέα αρχή, να στεριώσουν οι ζωές τους. Μα οι άνθρωποι δεν είναι σαν εμάς τα δέντρα. Εμείς το μόνο που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε είναι μια σπιθαμή γης ενώ εσείς θέλετε στρέμματα ολάκερα, θέλετε σπίτια, θέλετε πρώτες ύλες, θέλετε, θέλετε, θέλετε... Αυτά τα θέλω σας ανησυχούσαν τα πεύκα του Χαϊδαρίου κι ανάμεσά τους ανησυχούσαν και τα παιδιά της Δούκισσας. Πολλά από δαύτα ζούσαν κατά μήκος ενός δρόμου που σήμερα ονομάζεται οδός Καραϊσκάκη. Οι φόβοι γρήγορα πήραν σάρκα και οστά όταν οι πρώτοι πρόσφυγες άρχισαν να πελεκάνε δέντρα. Άλλος θες για να οργώσει, άλλος για να φτιάξει το καλύβι του, άλλος για καυσόξυλα... Τη δεντροστοιχία όμως στην οδό αυτή την άφησαν σχεδόν ανέπαφη, ευτυχώς.

Έτσι λοιπόν χάνουνταν πολλά πεύκα. Δίνανε το ξύλο τους για να στεριώσουν οι βασανισμένες ψυχές των ανθρώπων. Και όταν λίγο πέρασε ο καιρός και νόμιζαν όλοι πως τα προβλήματά τους ετέλεψαν, ήρθε το 1941...

Γυναίκες μεταφέρουν ξύλα απ' το Δαφνί
Τότες ζούσε στην οδό Βασιλέως Γεωργίου ο Σταύρος ο Σημαδεμένος, ο πατέρας μου. Του 'χαν δώσει αυτό το όνομα οι άνθρωποι. Δίνανε ραντεβού πολλά ζευγαρακια κάτω από τη φυλλωσά του αφού ήταν το μοναδικό πεύκο σε ούλο το δρόμο! Κάτι σαν ορόσημο. Εάν ζούσες 'κει γύρω στα '40 και είχες νταλκάδες και 'ρωτικούς καημούς το πιο πιθανό ήταν να συναντούσες το ταίρι σου κάτω απ' τον Σταύρο. Ε, κι αν αργούσε λιγάκι το ραντεβουδάκι σου εσύ τότες χάραζες με τον σουγιά σου τα αρχικά σας και μιαν καρδιά. Εξού και το επώνυμο: ο Σημαδεμένος! Ο κορμός του μπαμπά ήταν γιομάτος από γράμματα, καρδούλες, αριθμητικά σύμβολα, συν, ίσον... μυστήρια οντα οι άνθρωποι...

Όλα τούτα σαν να κόπηκαν μαχαίρι τότε το 1941. Ο αέρας μύριζε θάνατο. Πείνα και κακουχίες. Οι άνθρωποι του Χαϊδαρίου χαμογελούσαν λιγότερο. Αν δεν υπήρχε σοβαρός λόγος δεν ξεμύτιζαν από τα σπίτια τους. Για ένα δέντρο όλα αυτά φαντάζουν περίεργα. Τι άλλαξε ξαφνικά, τι συνέβη, αυτά είναι υποθέσεις ανθρώπινες.

Κάτι άλλο παράξενο που είχε προσέξει κείνες τις ημέρες ήταν μια νέα φάρα ανθρώπων που τριγύριζε στους δρόμους τις πόλης. Ετούτοι δεν έμοιαζαν με τους Χαϊδαριωτες που ήξευρε. Ετούτοι ήσαντο λίγο πιο αψηλοί και ξανθοί. Φορούσαν κατσαρολικά στα καρκάλια τους και στολές γκριζωπές. Κουβαλούσαν φυσικλέκια και άμα δεν πηγαινοέρχονταν με κανένα φορτηγό, περπατούσαν ο ένας πισ' απ' τ' άλλον με βηματισμό ρυθμικό, ωσάν της πάπιας. Οι άλλοι άνθρωποι σκιαζόντουσαν και παραμερούσαν σαν περνούσαν αυτοί οι ξένοι.

Ένα μουντό πρωινό ο ξερός ήχος μιας φάλαγγας σκονισμένων φορτηγών εξύπνησε την πόλη. Έρχονταν από το στρατόπεδο κι ανέβαινε την Βασιλέως Γεωργίου. Σε λίγο θα περνούσε μπροστά από τον Σταύρο τον Σημαδεμένο. Ανάστατοι οι άνθρωποι μισάνοιξαν τα παραθυρόφυλλά τους να ιδουν τι συμβαίνει. Ήσαντο τρία, τέσσερα... μα μέσα στις καρότσες δεν είδαν αυτούς τους ξένους. Είδαν κάτι κουρελίδες και κοκαλιάρηδες, αλυσοδεμένους και βασανισμένους. Ποίοι ήταν; Πού τους πήγαιναν; Ε, δεν ήταν δική τους δουλειά να ανησυχούν και έκαναν να σφαλίσουν τα παραθύρια τους... Μα μια γυναίκα είχε αντίθετη γνώμη: "ΚΩΣΤΑΑΑ !!!" μια κραυγή πάγωσε καρδιές και βλέμματα! Και μετά μιαν άλλη: ΠΑΥΛΟΟΟ !!!" Και πόρτες άνοιξαν. Και πόδια έτρεξαν. Και δάκρυα χύθηκαν. Κάποιοι μες τα καμιονια ήταν Χαϊδαριωτες. Και οι δικοί τους τους είχαν αναγνωρίσει. Έκαναν να φτάσουν τις καρότσες μα οι ξένοι με τα φυσικλέκια τους απώθησαν. Τεντωμένα χέρια έτειναν με λαχτάρα πάνω στα μέταλλα των φορτηγών. Οι γυναίκες έπεφταν κατά γης, ξανασηκώνονταν και ακολουθούσαν την πομπή. Και οι αιχμάλωτοι στις καρότσες να κοιτούν χαμογελαστοί και δακρυσμένοι.
Ναπολέων Σουκατζής

Και η πομπή πέρασε κάτω από τον Σταυρο. Και τότες ένας από τους αιχμαλώτους του τελευταίου φορτηγού άνοιξε την χούφτα του που μέχρι τότε κράταγε σφιχτή. Ένα τσαλακωμένο χαρτάκι ελευθερώθηκε απ' το χέρι του κι έπεσε στο χώμα. Στα ριζά του Σταύρου: "πατερούλι πάω για εκτέλεση, να 'σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου. Φιλιά πατερούλη. Ναπολέων". Κι άλλος έκαμε το ίδιο. Ύστερα κι άλλος, κι άλλος. Σαν να ήξευραν πως οι άνθρωποί τους θα αναζητούσαν τα ίχνη στους σε αυτό το πεύκο. Εκεί που έδιναν τα ραντεβού τους. Κι όταν τα καμιόνια χάθηκαν μακριά γέμισε κόσμο το μέρος του Σημαδεμένου. Αρραβωνιάρες, μάνες, πατεράδες... Ψαχούλευαν ανάμεσα στις πευκοβελόνες τους για κάποιο σημάδι, ένα μήνυμα...

Ένα μήνυμα που τελικά έφτασε στον προορισμό του. Ταξίδεψε στους χρόνους και φώλιασε μέσα στις καρδιές των Χαϊδαριωτών. Ξεδιπλώθηκε και διαβάστηκε δυνατά. Γιόμησε τον αέρα που αναπνέουμε με το άρωμα του Δροσόισκου, του Κουκουναρά, του Ρετσινιάρη, της Δούκισσας και του Σημαδεμένου.

Μυρίζει ιστορία αυτή η πόλη.

Αυτή η πόλη είναι εσύ.

Μην ξεχνάς ποτέ ποιος είσαι, μην ξεχνάς ποτέ που ζεις.



Thursday 17 February 2011

Εβρέθει ο.... "ξεφορτωτής"!

Εάν θυμάστε είχα γράψει για κάτι "μυστήρια" ΙΧ υπαλλήλων του Δήμου Χαϊδαρίου οι οποίοι σταθμεύουν μέσα στο Παλατάκι και πάνω στο πεζοδρόμιο μπροστά από το δημαρχείο. Εάν πάλι δε θυμάστε δε πειράζει.

Εχθές ξαναπέρασα από το δημαρχείο, ρώτησα κι έμαθα. Το τζιπ που σταθμεύει μπροστά από την είσοδο του δημαρχείου ΠΑΝΩ στο πεζοδρόμιο ανήκει στην κα ΤΟΚΑΤΛΙΔΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ αντιδήμαρχος κοινωνικής μέριμνας και αλληλεγγύης. Την βρήκα στο γραφείο της:
-Καλημέρα σας, με συγχωρείτε, δικό σας είναι το toyota μπροστά από την είσοδο;
-Καλημέρα, ναι, δικό μου είναι.
-Σας παρακαλώ μετακινήστε το γιατί δεν είναι όμορφη εικόνα για την πόλη να σταθμεύουν αμάξια πάνω σε πεζοδρόμια μπροστά από το δημαρχείο, έτσι δεν είναι; Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για υπαλλήλους (και αντιδημάρχους!) του δήμου!
-Εεεε.... εσείς ποιος είστε; (γιατί μου κάνουν πάντα αυτήν την ερώτηση;)
-Δημότης είμαι.
-Α, έχετε δίκιο, ξέρετε το αφήνω εκεί μέχρι να μου δώσουν μπουτόν για το υπόγειο parking.
(κάθε αντιδήμαρχος έχει μια θέση στάθμευσης στο υπόγειο parking του κτηρίου)
Μόλις μου δώσουν το μπουτόν θα το πάρω!

το ΙΧ της κας Τοκατλίδη, αντιδημαρχου Δ. Χαϊδαρίου
 'Εφυγα από το δημαρχείο, μπήκα στο αμάξι μου και βγήκα στην Καραϊσκάκη. Περνώντας μπροστά από το δημαρχείο πρόσεξα ότι το τζιπ της κας Τοκαλτίδη είχε κάνει ήδη φτερά. Να υποθέσουμε ότι το μπουτόν της παραδόθηκε;...
Πααααφφφφφ!!!! το ΙΧ εξαφανίστηκε! Θάμα! Θάμα! ανέκραξαν οι πάντες!
Εντάξει, δεν ζούμε πια στην δεκαετία του '80 κοι αντιδημαρχοι. Γνωρίζουμε πόλυ καλά γιατί ενεργείτε έτσι. Διότι πολύ απλά δεν θα σας πει κανείς τίποτα! Και το φοβερό της υπόθεσης δεν είναι η αδιαφορία που δείχνετε σε ένα κατά τα άλλα ασήμαντο θέμα αλλά εάν δεν είστε συνεπείς σε ένα τόσο απλό και αθώο ζήτημα πώς μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να είστε συνεπείς με τις σοβαρές υποθέσεις που αφορούν τον Δήμο; Φήμες λένε πως είστε αντιδήμαρχοι. Ενεργήστε σαν αντιδήμαρχοι.

ΥΓ: το άλλο ΙΧ atos έχει εξαφανιστει και αυτο από το πάρκο στο Παλατάκι. Λέτε να τελειωσε το... "ξεφορτωμα";....

τα γνωστα ΙΧ μόνιμοι θαμώνες πλέον του πεζοδρομίου του δημαρχείου

Wednesday 16 February 2011

Εργοστασιο Λολοσιδη

"...όχι δε μου λείπει τίποτα απ' το παλιό το κτήριο..."
απογοητεύτηκα από την απάντησή του και τον ξαναρώτησα για τις αναμνήσεις του
"...δεν έχω καμία ανάμνηση..."
μου είπε απότομα. Σαν να διάβασε τις σκέψεις μου και πρόσθεσε:
"Άκου, άμα κοιτάξεις το παρελθόν και το σήμερα, θα αυτοκτονήσεις, μην το ψάχνεις..."
Όμως εγώ ήθελα να το ψάξω. Γι' αυτό άλλωστε βρισκόμουν εκεί, στις νέες εγκαταστάσεις της βιοτεχνίας υποδημάτων Nilo, πρώην Λολοσίδη, στα Σεπόλια.

Τα πρώτα θεμέλια  το' 52. Στο βάθος οι κάμποι  (!) του Χαϊδαρίου. Κέρδος 19.6.10
Ο θεμέλιος λίθος του κτηρίου μπήκε το 1952 και οι εργασίες τελείωσαν το 1954. Η επιχείρηση "μετακόμισε" ύστερα από 46 χρόνια συνεχούς παρουσίας στο Χαϊδάρι. Έφυγε από την πόλη μας αφήνοντας πίσω της το κουφάρι ενός εργοστασίου 1300 τμ. που κτίστηκε με βάση τα ιταλικά και γαλλικά πρότυπα της εποχής. Αυτό το κουφάρι - μνημείο της βιομηχανικής ζωής του Χαϊδαρίου θέλησα να δω από κοντά. Να μάθω για αυτό.Να μάθω για το παρελθόν του και για το τι μέλει γενέσθαι. Μία μέρα πριν είχα τηλεφωνική επικοινωνία με τον κο Λολοσίδη Νικόλαο, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας "Lolossidis Shoes" (Λολοσίδης Α.Ε.) στην Αθήνα. Από εκείνον έμαθα πως το ακίνητο στο Χαϊδάρι έχει "δεσμευτεί" από τον δήμο (ρυμοτομική απαλλοτρίωση) και η διοίκηση της εταιρείας περιμένει να αποζημιωθεί έντεκα χρόνια τώρα... Εάν περάσουν λίγα χρόνια ακόμη ο ιδιοκτήτης έχει δικαίωμα να κινηθεί νομικώς και να ζητήσει άρση ρυμοτομικής απαλλοτρίωσης ("Με το Αρθ-11 παρ.5 του Ν-3212/03, εισάγεται για πρώτη φορά η υποχρέωση εισφοράς σε γη για ιδιοκτησίες στις οποίες είχε επιβληθεί αναγκαστική ρυμοτομική απαλλοτρίωση με την αρχική ένταξη στο σχέδιο πόλης και στις οποίες, σε συμμόρφωση προς τις αποφάσεις των αρμόδιων δικαστηρίων, η αναγκαστική αυτή απαλλοτρίωση αίρεται." - Διατάξεις για την εισφορά σε γη) Κάτι που έχει ήδη συμβεί με την υπόθεση των πευκόφυτων οικοπέδων στην οδό Πατρόκλου .

Εργάτες σε ταβέρνα. Στα δεξιά με τα γυαλιά ο Λεωνίδας Κοφινάκος, θείος μου.
Κανόνισα ένα ραντεβού με την διοίκηση και με υποδέχτηκε στο γραφείο του ο κος Γιάννης Σεβαστόπουλος, συνιδιοκτήτης και λογιστής της επιχείρησης. Η αλήθεια είναι πως αναζητούσα από αυτή την συνέντευξη μια ρομαντική ιστορία αναπόλησης και αναμνήσεων. Εις μάτην. Προσπαθήστε εσείς να κάνετε μια περιγραφική συζήτηση με έναν λογιστή με τετραγωνισμένο εγκέφαλο και ορθολογικό νου.


Πότε ιδρύθηκε το εργοστάσιο; Ποιά ήταν η καταγωγή των ιδρυτών;
Η επιχείρηση ξεκίνησε τις εργασίες της κάπου στα 1950 - 1955 δε θυμάμαι να σου πω, μα από το 1962 λειτουργουσε σαν συναιτερισμος Λολοσίδης - Μουδρέας (το οικόπεδο που κτίστηκε ήταν κληροδότημα στον Κυριάκο Λολοσίδη από τον πεθερό του τον Μισαϊλίδη Δημήτρη δημοτικό υπάλληλο στο Δήμο του Πειραιά και μετέπειτα Δήμαρχο Κερατσινίου επί σειρά ετών ). Όλοι τους ήταν Πόντιοι.
Πόσο προσωπικό απασχολούσε τότε;
Στις "δόξες" του απασχολούσε περίπου ενενήντα άτομα, όλοι τους Χαϊδαριώτες, ενώ σήμερα εργάζονται στην επιχείρηση δώδεκα άτομα...
Εκτός από τις θέσεις εργασίας που παρείχε η επιχείρηση, προσέφερε κάτι άλλο στην κοινότητα;
Φόρους (γελάει), όχι οι σχέσεις μας ήταν τυπικές.
Ποιες ήταν οι σχέσεις της διοίκησης με τους εργαζόμενους;
Και αυτές τυπικές. Αυτοί έκαναν τη δουλειά τους κι εμείς τη δική μας. Έντονες διαφωνίες δεν υπήρχαν.
Γιατί φύγατε από το Χαϊδάρι;
Για να γλιτώσουμε από τα αυξανόμενα ενοίκια και τα δημοτικά τέλη του Δήμου. Εδώ στα Σεπόλια πληρώνουμε τα μισά....
Πληρώνατε ενοίκιο;
Ναι, αγοράσαμε την επιχείρηση, όχι το ακίνητο. Το ακίνητο παρέμεινε στους κληρονόμους του Λολοσίδη.
Είχατε ποτέ προβλήματα με του κατοίκους;
Ναι κατά καιρούς έκαναν παράπονα για τον θόρυβο και τις αναθυμιάσεις. Μερικές φορές μας έφερναν και την αστυνομία. Ερχόντουσαν εδώ υποψήφιοι δήμαρχοι, Γιαχνής, Ντηνιακός και άλλοι και μιλούσαν με τους εργάτες. Ο Σκαμπάς ξάπλωνε στους δρόμους και διαμαρτυρόταν (ξαναγελάει).
Σας λείπει κάτι από το παλιό το κτήριο στο Χαϊδάρι;
Όχι δε μου λείπει τίποτα απ' το παλιό το κτήριο.
Έχετε κάποια ανάμνηση από αυτό;
Δεν έχω καμία ανάμνηση... άκου, άμα κοιτάξεις το παρελθόν και το σήμερα, θα αυτοκτονήσεις, μην το ψάχνεις...
Αριστερά, Στέφανος Παναγιωτίδης.
Τον ευχαρίστησα και ζήτησα την άδεια να δω και τους εργαζόμενους που εκείνη την ώρα έκαναν το διάλειμμα τους. Μίλησα με δύο εργάτες, τους ζήτησα να μου δανείσουν παλιές φωτογραφίες του εργοστασίου στο Χαϊδάρι. Να μου πουν δυο λόγια γι' αυτό. Ένας απ' τους δυο ξεκόλλησε απ' τον τοίχο μια κιτρινισμένη φωτογραφία και μου την έδωσε δείχνοντας με το δάχτυλο: "Είμαι εγώ!" μου είπε με ένα χαμόγελο, "Στο παλιό το εργοστάσιο. Στο Χαϊδάρι." συνέχισε, "...ήταν Χριστούγεννα και κάναμε τραπέζι, μαζευόμασταν 50, 60 άτομα, είχαμε μπύρες, ψητά, μουσική...", "Να στάσου!" μου λέει ένας άλλος εργάτης που μπήκε στο πηγαδάκι μας. "Έχω κι εγώ μερικές φωτογραφίες...", "κι εγώ! κι εγώ!" φώναξαν κι άλλοι. Ξεχασμένες φωτογραφίες έβγαιναν από συρτάρια, κατέβαιναν από τοίχους κολλημένες με βενζινόκολα, οι χούφτες μου γέμισαν από δαύτες. Γέμιζαν και τα πρόσωπά τους χαρά. Ιστορίες και πειράγματα έδιναν κι έπαιρναν, πώς πάχυνε ο ένας, πώς καράφλιασε ο άλλος. Και συνέχεια να μου λένε: "Να! Εδώ είμαι 'γω!", "Είμαι 'γω!", "Είμαι 'γω!"... Μάζεψα της φωτογραφίες, τους ευχαρίστησα κι έφυγα για το σημείο που μου έδειχναν οι ιστορίες τους. Το παλιό εργοστάσιο στην οδό Δαβάκη στο Χαϊδάρι.

τα διαλείμματα ήταν ευκαιρία για... "φωτοσύνθεση" έξω στην αυλή του εργοστασίου! Αριστερά ο κος Φώτης. Στα δεξιά με τα μαύρα, ο παππούς μου Γιώργος Διαμαντίδης.

τότε που η εργασία ήταν δικαίωμα και όχι προνόμιο. Στιγμιότυπο στο πλακόστρωτο με πέτρα Καρύστου (!) πεζοδρόμιο της οδού Δαβάκη. Διακρίνονται οι Καρακάσης, Ιορδάνης Κανελλόπουλος, Θόδωρας, Διαμαντίδης, Λάμπης Παπαδόπουλος.
αρκετά χρόνια αργότερα στα τιμημένα 70's οι φούστες κοντένουν αλλά τα διαλείμματα στο προαύλιο έχουν πια καθιερωθεί! Παρετζόγλου Τάκης, Βέτη, Βάσω ('ορθια αριστερά), Ειρηνούλα, Δέσποινα (δεξιά)
Ο ασπρομάλλης αριστερά, κος Νίκος. Ένα τραπέζι κάπου στην δεκαετία του '80.
Κάθε Γενάρη έκαναν γιορτή. Στο μέσο ο Παναγιωτίδης Στέφανος.
Την επομένη ήμουν εκεί. Το εργοστάσιο βρίσκεται δίπλα στον δημοτικό θερινό κινηματογράφο Σινε Κατερίνα και απέναντι από μια όμορφη παιδική χαρά. Σε αυτό εργάζονταν και ο παππούς μου Γιώργος Διμαντίδης και η μητέρα μου Μάγδα. Ο παππούς είχε ζήσει εκεί μια ζωή ολόκληρη. Τα έσοδα της οικγένειάς μου ήταν οι μισθοί του ίδιου και της μητέρας μου απ' αυτό το εργοστάσιο. Με αγαπούσε ο παππούς μου, με είχε σαν δικό του παιδί. Η οικογένειά μου, όπως και πολλές άλλες, εξαρτιόνταν από το εργοστάσιο Λολοσίδη. Παιδιά γεννιόντουσαν, γάμοι γινόντουσαν, ζωές στέριωναν σε αυτή την πόλη επειδή μέσα σ' αυτούς τους τοίχους εργάζονταν πατεράδες και μανάδες πολλών Χαϊδαριωτών.

Συγκρίνετε αυτήν την εικόνα με την αμέσως επόμενη. Είναι η πρόσοψη του κτηρίου κάπου στα 1950 και σήμερα. Όταν η Δαβάκη ήταν ακόμη χωματόδρομος. Στα αριστερά, ο θείος μου Πετράτος Τάκης.

Η πρόσοψη του εργοστασίου σήμερα
Για το ίδιο το κτήριο είχα μια εικόνα στο μυαλό μου, όχι ειδυλλιακή. Θυμάμαι ακόμα τις μυρωδιές από τα δέρματα, τις κόλλες και τα διαλυτικά. Το θυμόμουν βρώμικο και ξεχαρβαλωμένο που όμως έσφυζε από ζωή. Έχουν όμως περάσει πάνω από δέκα χρόνια εγκατάλειψης... Το χέρι του χρόνου δεν είναι τρυφερό και αφήνει τα σημάδια του παντού.

Στη μέση η γιαγιά μου Σταματία Πετράτου.





Το "εργοστάσιον Λολοσίδου" δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Ο εξωτερικός χώρος έχει γεμίσει αγριόχορτα. Ένας κισσός έχει δραπετεύσει από την μάντρα του κινηματογράφου και απλώθηκε στον χώρο. Το τσιμέντο έχει σκιστεί σε πολλά κομμάτια και οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με graffiti. Οι σπασμένες υδρορροές ξερνούν μαυρίλα και σκουριά και η υγρασία κατατρώει τους σοβάδες. Πιο κάτω και δίπλα στην σφραγισμένη είσοδο του ισογείου μια πόρτα είναι παραβιασμένη. Είναι οι τουαλέτες. Η εικόνα είναι τραγική. Βρωμιά και ακαθαρσίες παντού. Στέκι, πλέον, ανήσυχων νέων της πόλης μας με έντονες εντερικές διαταραχές να υποθέσω. Την "ανάγκη" τους κάνουν εκεί και οι κατά τα άλλα συμπαθέστατοι πωλητές της λαϊκής αγοράς κάθε Σάββατο... Συγκρίνετε την δίπλα φώτο με την αμέσως επόμενη. Είναι και οι δύο τραβηγμένες από το ίδιο σημείο. Τότε υπήρχε ακόμη και κήπος με λουλούδια! Το μωρό είναι η μητέρα μου Μάγδα Διαμαντίδου. Οι κυρίες είναι κόρες των ιδιοκτητων. Στα χέρια τους βαστούν έναν κατάλογο (;) μόδας της εποχής!

Συγκρίνετε τις εικόνες...
Μπήκα μέσα, έστριψα και προχώρησα στο ισόγειο, ένα δρομολόγιο γνωστό από τα παιδικά μου χρόνια. Είδα τους ίδιους πάγκους πάνω στους οποίους εργάζονταν οι εργάτες. Θυμήθηκα τις φωτογραφίες που μου έδωσαν: "Κοίτα! Είμαι 'γω!", τα λόγια τους φώναζαν ακόμη μέσα στο μυαλό μου. Μου έδειχναν τους ανθρώπους μέσα στο εργοστάσιο. Ξανακοιτάω τους σκονισμένους πάγκους και συνειδητοποιώ κάτι: δεν ήταν οι ανθρώπινες φιγούρες των φωτογραφιών στις οποίες αναφέρονταν. Ήταν το ίδιο το εργοστάσιο. Ζωές και χρόνους που μείνανε εδώ. Αυτός ο πάγκος ήταν του Λεωνίδα. Σε αυτή την σόμπα ζεσταίνονταν η Βάσω, Αυτό το παράθυρο φώτιζε τον Κώστα. Αυτόν τον φούρνο δούλευε η Ρίτσα. Κάθε κομμάτι αυτού του χώρου είχε φιλοξενήσει την ζωή, τον μόχθο και τα όνειρα ενός Χαϊδαριώτη. "Κοίτα! Είμαι 'γω!"...


Λίγο πιο μπροστά στέκονταν ακόμη η παλιά πρέσα που δούλευε ο παππούς μου. Πάνω στο σκουριασμένο της το μέταλλο αχνοφαίνονταν μια ξεθωριασμένη φωτογραφία. Σκούπισα το χώμα από πάνω της. Ήταν η φωτογραφία ενός μωρού. Ήμουν εγώ.

ο παππούς μου.
Πάνω στα σίδερα, ανάμεσα στις πέτρες και μέσα στο χώμα αυτής της πόλης κρύβονται οι ζωές μας. Εάν απλώσεις το χέρι να τα αγγίξεις θα χαϊδεύσεις την ψυχή σου.

Μην ξεχνάς ποτέ ποιος είσαι.
Μην ξεχνάς ποτέ πού ζεις.

επι-δεξιος (ψάλτης): Αιτία πολέμου με τη Δημοτική Αρχή Μαραβέλια στο Χαϊδάρι η απώλεια των Ο.Τ. 336 & 337

επι-δεξιος (ψάλτης): Αιτία πολέμου με τη Δημοτική Αρχή Μαραβέλια στο Χαϊδάρι η απώλεια των Ο.Τ. 336 & 337


Το μερος ειναι πραγματι ενα νησι. Κυριολεκτικα. Νησι! Ειναι απιστευτη η ομορφια. Και το γεγονος οτι περιστοιχιζεται απο πολυκατοικιες το καθιστα ακομη πιο ομορφο και αναγκαιο για την ηδη υποβαθμισμένη περιοχη. Ειμαι απαισιοδοξος για το μελλον των οικοπεδων. Νομιζω οτι ολα εχουν χαθει. Εμαθα πως οι κατοικοι της περιοχης εχουν κανει ενεργειες, ειναι ευαισθητοποιημένοι. Ντρεπομαι για τον εαυτο μου που αν και Χαϊδαριωτης, εμαθα για το ζητημα αυτο μολις προχθες απο αναρτηση του Μπενεα. Ντροπη.

Οταν με ειδαν οι κατοικοι της περιοχης με την καμερα με ρωτησαν με λαχταρα εαν ειμαι του Δημου... τι να τους πω; Τους ειπα οτι απλα ημουν δηποτης σαν και αυτους και ενδιαφέρθηκα να δω τι συμβαινει στη γειτονια τους. Επρεπε να δειτε τα βλεματα τους οταν τους ανεφερα τα τελευταια νεα περι οικοδομησης των οικοπεδων... θυμος, θλιψη και αγανακτηση...

Θα ξαναπαω εκει, θα μοιρασω έντυπο υλικο στους περίοικους. Δεν ξερω εαν εχουμε πια χρονο. Θα δουμε.

ΥΓ: Το δημαρχείο απεχει μισο τσιγαρο δρομο.... η μούντζα εχει μεγαλο βεληνεκές...

Monday 14 February 2011

Η στάθμευση στο λόφο Προφήτη Ηλία είναι ελεύθερη για όλους.

- Καλημέρα σας κύριε.
- Καλημέρα.
- Αφήστε τα κλειδιά στο αμάξι θα το παρκάρω εγώ.
- Σε ευχαριστώ, μπορώ να το παρκάρω κι εγώ.
- Έχετε έρθει για την καφετέρια; ('Εποψις)
- Δε νομίζω ότι σε αφορά αλλά όχι, έχω έρθει για τα βαφτίσια στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία.
- Λυπάμαι, κύριε, μα το parking είναι μόνο για τους πελάτες του μαγαζιού.
- Μιλάς σοβαρά τώρα; Κι αν δε θέλω να πιω καφέ στην καφετέρια;
- Θα πρέπει να παρκάρετε αλλού.
- Μάλιστα... αν παρκάρω εδώ και πάω στα βαφτίσια θα πληρώσω κάτι;
- Δώστε ό,τι μπορείτε...

Σήμερα αρκετές εβδομάδες μετά δίνω απανωτά φάσκελα στην μάπα μου που δεν πάρκαρα το αμάξι μου στο κατά τα άλλα ελεύθερο χώρο στάθμευσης του Δήμου.

Μόλις γύρισα από τα γραφεία της Δημοτικής Αστυνομίας στο δημαρχείο. Μίλησα με τον προϊστάμενο και έκανα την καταγγελία μου. Μου είπε ο άνθρωπος το αυτονόητο. Όλος ο χώρος πριν την είσοδο του αναψυκτηρίου Έποψις στην κορυφή του λόφου Προφήτου Ηλία (πάνω και κάτω επίπεδο) είναι ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΏΡΟΣ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΕΠΙΤΡΈΠΕΤΑΙ Η ΣΤΑΘΜΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ! Ο άνθρωπος που νοικιάζει την επιχείρηση έχει βάλει στον δημόσιο αυτόν χώρο δυο άτομα (τόσους πρόλαβα και είδα) οι οποίοι εκτελούν χρέη παρκαδόρου για το κατάστημα. Παρκαδόροι τύπου "Γκάζι" και "Βοτανικός". Την Κυριακή, ακόμη και εάν υπάρχουν ελεύθερες θέσεις στάθμευσης, σου απαγορεύουν να αφήσεις το αυτοκίνητό σου εκεί εάν δεν έχεις σκοπό να πας στο κατάστημα.

Εάν είσαι κοιμισμένο βόδι σαν κι εμένα, παίρνεις το αμάξι σου και φεύγεις, ειδάλλως τους σκας ένα ευγενικό χαμόγελο, παρκάρεις σαν κύριος και κάνεις την βόλτα σου στο λόφο.

Πήγα λοιπόν στα γραφεία της Δημοτικής. Πέρασα με το ποδήλατο μέσα από τον χώρο του Παλατάκι και είδα σταθμευμένο ένα ΙΧ για τρίτη συνεχόμενη φορά (περνώ συχνά από εκεί) μπροστά από το κτήριο Γύζη, μέσα στην πρασιά, μέσα στον ιστορικό χώρο. Έβγαλα τις φωτογραφίες μου και συνέχισα.

Ακριβώς μπροστά από την κεντρική είσοδο του Δημαρχείου, πάνω στο πεζοδρόμιο, είναι σταθμευμένα τρία ΙΧ. Κι άλλες φωτογραφίες.

ΙΧ υπαλλήλων του δημαρχείου σταθμευμένα πάνω στο πεζοδρόμιο του δημαρχείου. Μιλάμε για συνδημότες Χαϊδαριώτες που διαχειριζονται τα ευαισθητα ζητηματα της πόλης μας....

το ΙΧ που "ξεφορτωνε" (αντιδημάρχους ίσως;) σταθμευμένο φαρδύ - πλατύ μπροστα από την είσοδο του δημαρχείου και πάνω στο πεζοδρόμιο.

Μπήκα στα γραφεία της Δημοτικής και ανέφερα το θέμα μου στον προϊστάμενο:

- Καλημέρα σας.
- Καλημέρα σας. 'Εχω έρθει να κάνω μια καταγγελία για το αναψυκτήριο Έποψις στον λόφο, έχει βάλει παρκαδόρους και απαγορεύει την στάθμευση στον κόσμο και την επιτρέπει μόνο στους πελάτες. Επίσης ζητούν χρήματα για τις "υπηρεσίες" τους.
- Μα πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό; Εχθές πήγα για καφέ (Κυριακή) και δε μου ζήτησε κανείς χρήματα!
(προσπάθησα πολύ μα νομίζω μου ξέφυγε ένα χαμόγελο)
- Είστε ο προϊστάμενος της δημοτικής αστυνομίας. Πρέπει να σας γνωρίζουν έτσι δεν είναι;
- Ε, ναι, με γνωρίζουν...
- Επίσης να σας πω για τρία αμάξια που είναι σταθμευμένα πάνω στο πεζοδρόμιο μπροστά από την είσοδο του Δημαρχείου.
- Ναι ε; Μάλλον θα ξεφορτώνουν πράματα...
- Ε, ναι μάλλον. Να σας πω και για ένα ΙΧ που σταθμεύει μονίμως μέσα στον ιστορικό χώρο, μπροστά από το κτήριο Γύζη.
- Μμμμ.... θα πάρω τηλέφωνο την διευθύντρια εκεί να ρωτήσω τίνος είναι.
(σκέφτομαι πως και αυτό θα "ξεφορτώνει)

Έκανα την καταγγελία μου τον ευχαρίστησα και έφυγα. Εδώ να προσθέσω πως η Δημοτική Αστυνομία του Χαϊδαρίου έχει στην διάθεσή της ΜΟΝΟ ΔΥΟ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ για 50.000 δημότες. Δύο Δημοτικοί Αστυνομοι. Για 50.000 δημότες.  Κάντε την διαίρεση. Η υπηρεσία πιέζει συνεχώς για προσλήψεις προσωπικού μα εις μάτην...

Ξαναπερνώ μέσα από το πάρκο στο Παλατάκι. Το ΙΧ είναι ακόμα εκεί. Αποφασίζω να μπω μέσα να μάθω εάν το τηλεφώνημα του προϊστάμενου συγκίνησε κανέναν. Στον 1ο όροφο εργάζονταν μια νέα κοπέλα και ένας μεσόκοπος κύριος.

- Καλημέρα, με συγχωρείται, μήπως ξέρετε σε ποιόν ανήκει το λευκό Atos μπροστά απ' το κτήριο Γυζη;
- Ναι δικό μου είναι. (η κοπέλα)
-  Να σας θυμίσω πως ο χώρος που το έχετε αφήσει έχει ιστορική αξία για τον δήμο. Δεν είναι όμορφο να αφήνουμε τα αμάξια μας μέσα στο πάρκο του Παλατάκι!
- Ναι νεαρέ μου έχεις δίκιο. (ο άλλος κύριος) Μα επειδή μόλις που μετακομίσαμε σε αυτό το κτήριο και μεταφέρουμε τα πράματα (κι άλλος "ξεφορτώνει";) από το παλιό γραφείο. Σε λίγες μέρες θα τελειώσουμε μην ανησυχείς!
(η νεαρά φανερά ενοχλημένη συνέχισε την δουλειά της.)

Και σε μια εβδομάδα πάλι εκεί θα είμαι. Για να δούμε.

το ΙΧ της υπαλλήλου του Κέντρου Πληροφόρησης Νέων παρατημένο ΜΕΣΑ στον ιστορικο χώρο στο Παλατάκι...
μηχανάκια παρκαρισμένα ΜΕΣΑ στον χώρο του πάρκου.
  Επόμενος σταθμός μου το αναψυκτήριο Έποψις στον λόφο του προφήτη Ηλία. Στάθμευσα το αυτοκίνητο στο χώρο του δήμου. Κανείς παρκαδόρος δε με ενόχλησε. Μπήκα μέσα μα αντί για τον ιδιοκτήτη βρήκα τον υπεύθυνο βάρδιας. Του είπα πως ερχόμουν από την δημοτική αστυνομία και του ανέφερα το περιστατικό με τους παρκαδορους. Ανάμεσα στα "εεεμμμμμ", "μααααα......", "ναι αλλααααααααα....", "εεεεεεε...." κατάφερε και ψέλλισε ορισμένες λέξεις τύπου "ναι εντάξει", "έχετε δίκιο", "δεν υπάρχει πρόβλημα" κτλ. Αγαπητέ μου υπεύθυνε βάρδιας, εγώ γνωρίζω πως έχω δίκιο (πλέον) και πως δεν έχω κανένα πρόβλημα να σταθμεύω στο parking του λόφου ελεύθερα. Το πρόβλημα θα το έχετε εσείς εάν συνεχίσετε το ίδιο βιολί.

παράνομο κοντέινερ για τους "παρκαδορους" στον κατά τ' άλλα ελεύθερο χώρο. Οι κώνοι τις Κυριακές αποκλείουν τους επισκέπτες του λόφου από τον χώρο στάθμευσης.
 Θα προσπαθήσω να πάω και μια Κυριακή να δω μήπως τότε εμφανίζονται οι παρκαδόροι. Κάντε κι εσείς το ίδιο. Το parking του λόφου ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑ, μπορείτε να παρκαρετε δωρεάν για όσο θέλετε και αντι για καφέ στα παρανόμως τοποθετημένα τραπεζοκαθίσματα κάτω από την τεντοκατασκευη που έχει μέτωπο προς την πόλη μας, να απολαύσετε την όμορφη θέα.